21.05.2016 Święcenia Diakonatu

W sobotę, 21 maja 2016 roku w naszej parafii przeżywaliśmy święcenia Diakonatu, których udzielił Ks. Bp Leszek Leszkiewicz. W tym dniu zostało wyświęconych 11 alumnów roku V Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, w tym dwóch naszych rodaków: Mateusz Kawa oraz Łukasz Matuszyk. Nowo wyświęconym Diakonom gratulujemy i życzymy wielu łask Bożych, szczególnie w tym ostatnim czasie przygotowań do przyjęcia święceń kapłańskich.

Chrystus Pan ustanowił w Kościele rozmaite posługi, mające na celu dobro całego Ciała. To właśnie w sakramencie święceń posłanie powierzone przez Chrystusa Apostołom nadal jest spełniane w Kościele. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej. Obejmuje on trzy stopnie: episkopat, prezbiterat i diakonat. Stąd diakon jest osobą, która umocniona łaską sakramentu spełnia posługiwanie powierzone przez Chrystusa Apostołom a przez Apostołów wybranym „mężom, cieszących się dobrą sławą, pełnych Ducha i mądrości” (Dz 6, 3).  

W tym miejscy warto zrobić małą dygresję celem wyjaśnienia terminologii sakramentu posługiwania apostolskiego, który najczęściej określany jest mianem ‘sakramentu święceń’.

Łaciński wyraz ordo oznaczał w czasach rzymskich stany ustanowione w sensie cywilnym, zwłaszcza stan rządzący. Ordinatio oznacza włączenie do ordo. W Kościele istnieją pewne stany, które Tradycja na podstawie Pisma świętego już od starożytności określa terminem taxeis (po grecku), ordines (po łacinie). I tak liturgia mówi o ordo episcoporum, ordo presbyterorum, ordo diaconorum.

Włączanie do jednego z tych stanów Kościoła dokonywało się na mocy obrzędu nazywanego ordinatio, który stanowił akt religijny i liturgiczny, będący konsekracją, błogosławieństwem lub sakramentem. Dzisiaj wyraz ordinatio jest zarezerwowany dla aktu sakramentalnego, który włącza do stanu biskupów, prezbiterów i diakonów. Jest to coś więcej niż zwykłe wybranie, wyznaczenie, delegacja lub ustanowienie przez wspólnotę. Ten akt sakramentalny udziela daru Ducha Świętego, pozwalającego wykonywać „świętą władzę” (sacra potestas), która może pochodzić jedynie od samego Chrystusa, przez Jego Kościół. Święcenia określa się także jako consecratio, są bowiem pewnym wyłączeniem i przyjęciem przez samego Chrystusa w służbę Kościołowi. Włożenie rąk przez biskupa i modlitwa konsekracyjna stanowią widzialny znak tej konsekracji. (KKK 1537-1538).

Zadania diakona

O diakonacie można również mówić w aspekcie zadań, jakie spoczywają na diakonach. Diakoni uczestniczą w specjalny sposób w posłaniu i łasce Chrystusa. Sakrament święceń naznacza ich pieczęcią („charakterem”), której nikt nie może usunąć. Upodabnia ich ona do Chrystusa, który stał się „diakonem”, to znaczy sługą wszystkich. Do zadań diakona należy (o ile zleci mu to Ordynariusz miejsca) zgodnie z zaleceniami Soboru Watykańskiego II:

1. asystowanie biskupowi i kapłanowi a czasie funkcji liturgicznych we wszystkim, co mu przyznają różne księgi liturgiczne święceń;
2. udzielanie chrztu uroczystym obrzędem oraz uzupełnienie opuszczonych ceremonii w odniesieniu do ochrzczonego dziecka lub dorosłego;
3. przechowywanie Eucharystii, udzielanie sobie i innym, zanoszenie Jej jako Wiatyku umierającym oraz udzielanie ludowi eucharystycznego błogosławieństwa świętą puszką;
4. tam, gdzie nie ma kapłana, asystowanie i błogosławienie małżeństwa imieniem Kościoła na podstawie delegacji Biskupa lub proboszcza, z zachowaniem innych wymogów nakazanych w KPK oraz z zachowaniem mocy kan. 1098, gdzie to, co mówi się o kapłanie, należy również rozumieć o diakonie;
5. udzielanie sakramentaliów, przewodniczenie obrzędom pogrzebu i pochowania;
6. głoszenie Ewangelii, czytanie wiernym Pisma św., oraz przepowiadanie, nauczanie
   i zachęcanie ludu;
7. przewodniczenie w kulcie religijnym i nabożeństwach błagalnych, prowadzenie pogrzebu, gdy nie ma kapłana;
8. kierowanie nabożeństwem Słowa Bożego zwłaszcza tam, gdzie nie ma kapłana;
9. zajmowanie się w imieniu Hierarchii dziełami miłosierdzia i administracją oraz akcją społecznej pomocy; [więcej…]
10. kierowanie prawnie w imieniu proboszcza i biskupa oddalonymi społecznościami chrześcijan;
11. popieranie i wspomaganie apostolskiej działalności świeckich;
12. udział w Radach Duszpasterskich.

Wszystkie te funkcje winny być wykonywane w doskonałej łączności z biskupem i jego prezbiterium czyli pod władzą biskupa i kapłana, którzy w danym miejscu prowadzą duszpasterstwo. 

 

Zobacz Galerię